ذات خداوند و خلق، قدیم و جهان ما حادث است
ذات خداوند تنها قدیم است:
لَمۡ یَلِدۡ وَلَمۡ یُولَد
تمامی صفات خداوند به صورت یکپارچه از خداوند هستند و قدیمند:
ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ
و تمامی آفریدگان را او آفریده است پس همه مخلوقات، حادث هستند:
بَدِیعُ ٱلسَّمَـٰوَ ٰتِ وَٱلأَرۡضِۖ أَنَّىٰ یَكُونُ لَهُۥ وَلَدࣱ وَلَمۡ تَكُن لَّهُۥ صَـٰحِبَةࣱۖ وَخَلَقَ كُلَّ شَیۡءࣲۖ وَهُوَ بِكُلِّ شَیۡءٍ عَلِیمࣱ
اما از آنجا که خلق کردن از صفات خداوند است و تمامی صفات خداوند، وجهی از وجود قدیم اوست، پس از ازل خلقت وجود داشته و تا ابد ادامه خواهد داشت.
جهان دوران ما از بیگ بنگ شروع شد، جایی که قدرت انبساط بسیار زیاد بود و ماده شروع به انبساط نمود. پس از خلق ستاره ها و سیاره ها، با گذشت زمان ستاره ها می میرند و سیاه چاله ها به وجود می آیند. سیاه چاله ها، محل انقباض هستند. جاهایی که فضا را جاروب کرده و به درون خود می کشند.
با گذشت زمان، نیروی انقباض بیشتر و بیشتر می شود و روزی می رسد که نیروی انقباض بیشتر از انبساط شده و جهان مانند طوماری جمع می شود تا به نقطه تراکم انفجاری برسد.
وقتی ماده به اندازه کافی متراکم شد، نیروی انبساط غلبه می کند و دوران جهان بعدی شروع می شود.
این چرخه خلقت از ازل تا به ابد ادامه دارد.
یَوۡمَ نَطوِی ٱلسَّمَاۤءَ كَطَیِّ ٱلسِّجِلِّ لِلكُتُبِۚ كَمَا بَدَأۡنَاۤ أَوَّلَ خَلقࣲ نُّعِیدُهُۥۚ وَعدًا عَلَینَاۤۚ إِنَّا كُنَّا فَـٰعِلِینَ